Onlangs stond ik met een artikel in de bijlage van ‘Vakvrouwen in beeld’ in ‘t Groentje over het, samen met de familie, creëren van een tastbare herinnering die kan helpen bij de verwerking van een overlijden.
Zo’n tastbare herinnering is per familie verschillend, net zoals de overige uitvaartwensen. Ik kijk per familie wat passend is. Geen familie is hetzelfde. Dat maakt het werk zo mooi. Ik luister eerst naar de wensen van de familie en draag op basis daarvan verschillende mogelijkheden aan. De familie kiest. Ik hoor weleens van nabestaanden: ,,Dat kan toch niet”. Maar dat kan wel, alles is tegenwoordig mogelijk. Bijvoorbeeld qua vervoermiddel voor de overledene, de kist of wade en de locatie voor de afscheidsplechtigheid. Mensen bepalen zelf waar ze gebruik van willen maken, niets hoeft.
Er bestaan speciale herinneringsbossen waar een boom geplant kan worden om een dierbare te herdenken en waar ook de as van de overledene uitgestrooid kan worden. De tastbare herinnering kan ook iets anders zijn zoals een sieraad, fotoalbum of kaars in de vorm van een hart of bloem.
